“Bir yardımcı olabilir misin abisi? İki gün sonra İngilizce sınavı var, takıldığı yerleri sana soracak müsaitsen. En çok da pasif foysta… Ne oğlum? Hah, pasif voysta kafası karışıyormuş” “Tabii. Gelsin bir bakalım” (Gelsin gelsin de, leş gibi bira kokuyorum be komşu teyze. Tam göbeğinde damladınız güzelim akşamın) “Sen geç otur canım, ben hemen geliyorum” diyip…
Ona sormak istediğim bir sürü soru var. O ise büyük bir olasılıkla son yetmiş beş yılın özetini isteyecek benden. Hiç hazırlıklı değilim oysa ki: Ne tarih özeti çıkarmaya, ne de rakı sofrası kurmaya… İki senedir dolapta duran Yeni Rakı’dan bir çay bardağı doldurup önüne koyuyorum. “Kusuruma bakmayın, Bilecik rakısı kalmadı artık”. Bir şey söylemeden ‘olsun…
Kapı kilidinin hızlıca açıldığını duyuyorum. Anahtarlarını şıngırdatması… Alelacele içeri girmesi.. Terlik giymeyip, çıplak topuklarını yere vurarak nefes nefese holde yürümesi… Kötü haber geliyor hissediyorum. Dizüstü bilgisayarımı kanepenin üzerine bırakıp ayakta karşılıyorum annemi. Hayrola anne kötü bir şey mi oldu, diyemeden başlıyor veryansına: “Kızım on beş dakika Hayriye hanım teyzenin çenesini çektim. Nesrin, oğlunun onlarca fotoğrafını koymuş…
Aysun0872: e nasıl tanıycam seni? Corleone2011: kırmızı motosiklet ceketimi giyerim. Başka biri daha aynısını giyerse, napalım artık, kısmet diilmiş 🙂 Aysun0872: hahaha tamam valla Corleone2011: hem baktın beğenmedin tipimi, basar gidersin. Nasılsa kim olduğunu bilmiycem. Aysun0872: Aşkolsun ya, o nasıl laf 🙂 Kafenin kuytu, zor görülen bir köşesindeki masada oturmuş içinden ‘Orospu…orospu…orospu…’ diye sayıyordu kendine.…
Zaman dönümlerine pek değer veririm nedense. Bize bağışlanmış bu yaşamın elimizden kayıp gittiğinin aritmetik bir kanıtı olduğundandır belki de. İşte bugün de böyle: 15 Ocak. Amerika’ya gelişimin 20. yıldönümü. İster istemez melankolik oluyor insan. Özellikle geçen seneler onun katları olunca. 20 sene be yahu. Geriye dönüp bakınca çoğu bölük pörçük hatıralarım. İki bavulla ve pantolonuma…
Summary: Not everyone has time to go to the gym several times a week. For many people, especially for adults, it is a luxury. The idea is to spread the workouts into short periods. I am not talking about the 7-minute work out here. Even that kind of exercise is a drag to many people. Here,…
I always thought that it was some kind of a sign of maturity: to set a deadline on your own. It was always someone else who set them. Either my parents when I was a kid or teachers in school, boss at work, thesis adviser in graduate school, conference committees, journal editors… Then I realized…